علمی- سیاسی- اجتماعی
به گزارش سرویس دینی جام نیوز، فرقه وهابیت که همواره به تخریب اصول اعتقادی شیعیان و ایجاد تفرقه میان مسلمانان جهان به ویژه دو مذهب شیعه و اهل سنت می پردازند، چندی است با چنگ زدن به عنصرهای وحدت آمیز و اتفاقی، سعی در اختلاف اندازی میان مسلمانان دارند.
بحث هایی همچون اعتقاد به منجی آخرالزمان ،حضرت مهدی موعود(علیه السلام) و نیز قیام حضرت حسین بن علی (علیه السلام)، از جمله مواردی است که مورد اتفاق تمام علمای اهل سنت و شیعیان می باشد. اما در شبکه های دست نشانده استعمار، به جای اینکه به رسالت وحدت گرایانه خود ( آن طور که ادعای همیشگی این شبکه ها می باشد) بپردازند، با خرافی خواندن آموزه مهدویت و تحریف در اساس قیام حضرت حسین (علیه السلام) که محبوب همه اهل سنت است، به ایجاد انحراف در اعتقادات مسلمانان جهان می پردازند.
ناگفته نماند که در میان اندیشمندان اهل سنت، بیش از پنجاه کتاب درباره ظهور و قیام «مهدى موعود»، نوشته شده که به بیان شخصیت و ویژگى هاى آن حضرت و علایم ظهور و وقایع و خصوصیات عصر ظهور، مى پردازند. بعضى از این کتابها، عبارت است از :
1. البرهان فى علامات مهدى آخرالزمان، ملاعلى متقى هندى (م 975) ؛
2. عقدالدرر فى اخبار الامام المنتظر، جمال الدین یوسف دمشقى (قرن هفتم) ؛
3. مناقب المهدى، حافظ ابى نعیم اصفهانى (م قرن پنجم) ؛
4. العرف الوردى فى اخبارالمهدى، سیوطى (م 911) ؛
5. البیان فى الاخبار صاحب الزمان، محمدبن یوسف گنجى شافعى (م 658) ؛
6. مهدى آل الرسول، علىبن سلطان محمد هروى حنفى ؛
7. فرائد فوائد الفکر فى ظهور المهدى المنتظر، شیخ مرعى.
لازم به ذکر است که اکثر علمای اهل سنت در اصل اعتقاد به مهدویت و همچنین مصداق «مهدی موعود» متفق‌القولند.
همچنین در مورد قیام امام حسین(علیه السلام) باید گفت که در طول تاریخ، حساس ترین زمان در سرنوشت اسلام، زمان امام حسین(علیه السلام) است و قیام وی نیز موثرترین و ارزنده ترین حرکتی است که در راه احیای دین و اظهار حق، به وقوع پیوسته است.
از آن جایی که فسق و فجور یزید بن معاویه در میان اهل سنت، مورد اجماع و اتفاق است، لذا قیام حضرت اباعبدالله الحسین(علیه السلام) از روی وظیفه دینی و امر به معروف و نهی از منکر، و نیز اعتراض به اینکه چرا خلیفه مسلمین، فردی فاسق و فاجر است، صورت پذیرفته است نه اینکه چرا حکومت را به من نداده اند و سخنان سخیفی از این دست، که در شبکه های وهابی گفته می شود.
پس به نظر می رسد راه پیمودن وحدت میان شیعه و اهل سنت، استفاده صحیح از آموزه های اشتراکی و مورد عقیده و علاقه هر دو مذهب است، نه اینکه از این گونه شعائر و مسایل اعتقادی در راستای تفرقه انگیزی میان مسلمانان، سوء استفاده نمود.
. ابن حجر هیثمی، الصواعق المحرقه، ص 133، طبع قدیم . و آلوسی، تفسیر روح المعانی، ج 26، ص 72. و تاریخ ابن خلدون، ج 1، (مقدمه)، ص 269 و 270. و محمدبن جریر طبری، تاریخ طبری: 2905/7، ترجمه ابوالقاسم پاینده. و ابن اثیر، الکامل فی التاریخ: 378/3، دارالکتب العلمیة، 1407 هـ
نظرات شما عزیزان:
تبادل
لینک هوشمند